Cursiefje

Dat het goed zou zijn alles een keertje neer te schrijven. Dat dat structuur geeft en helderheid verschaft. Aan het woord: een psychologe. Zomaar een psychologe? Nee, Míjn pscyhologe. My personal shrink, zo u wil.

Dit was de tip die de zielkundige in kwestie mij op het einde van ons kennismakingsgesprek meegaf. Meteen erna wandelde ik met het schaamrood op de wangen en een vieze smaak in de mond het kabinet buiten, als ware het de afdeling ‘Fijne Vleeswaren’ in het Antwerpse Schipperskwartier. 40 euro lichter dan toen ik er een klein uur eerder geëxalteerd binnenstapte. Het is een jaar geleden en het was de laatste keer. De ochtend van de tweede afspraak besloten mijn kater en ik de warmte van het nest te verkiezen boven de onesthetische, groenkleurige geestelijke pijnbank.

Dat het mijn eerste en vooralsnog laatste bezoek betrof, was in het geheel niet de schuld van de vakkundige jongedame. De reden hiervoor moet worden gezocht in de praktisch-financiële sfeer. Het zit namelijk zo, dat ik mijn zorgvuldig gebudgetteerde, bescheiden inkomen de avond voor de geplande tweede ronde, integraal verbraste aan de bar van een herberg waarvan ik de coördinaten intussen reeds lang vergeten ben. Ook dat heet therapie te zijn. Quit personal shrink, dus.

Maar omdat ook een intensieve dranktherapie uiteindelijk een kostelijke affaire bleek, dienden alternatieven te worden gezocht. Bij voorkeur van kosteloze aard. Deze queeste vereiste slechts een minimale geestelijke inspanning, vermits mij enige tijd hiervoor de ultieme suggestie, tegen betaling van het formidabele bedrag van 40 euro, werd aangeleverd: schrijven.

Waarom nu? Een jaar na die bewuste eerste en laatste visite? Een combinatie van radicale  procrastinatie en elementaire luiheid. Ja, zo eenvoudig.

Restte enkel nog de vraag van het format. Ook deze overpeinzing vergde geen bovenmenselijke verstandelijke inspanningen. Aangezien ik de massa mijn proza niet wil ontzeggen, was de weg van het digitale, de enige juiste. Een blog dus. En toch ook weer niet. Er is geen woord dat mij doffer in de oren klinkt dan blog. Of het moet miadoornaert zijn. Hoe dan ook: gruwelijk. Dit kan geen blog heten. Column dan? Klinkt als kinkhoest. Ook niet dus. Ik verkies naar mijn krabbels, op geheel pretentieloze wijze, te verwijzen met één der alleraardigste woorden van het Nederlandse idioom: Cursiefjes.